Η «φορολογική κατοικία» αποτελεί βασικό κριτήριο, προκειμένου να προσδιορίζεται το κράτος, το οποίο έχει δικαίωμα φορολόγησης του φυσικού προσώπου για το παγκόσμιο εισόδημά του.
Στον ν. 4172/2013 (Α΄167), εφεξής ΚΦΕ (Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος), καθιερώνονται συγκεκριμένα και αντικειμενικά κριτήρια για τον χαρακτηρισμό ενός φυσικού προσώπου ως κατοίκου ημεδαπής ή αλλοδαπής, τα οποία είναι κρίσιμα για την υπαγωγή του στη φορολογία εισοδήματος του Κ.Φ.Ε. και τη χορήγηση των φορολογικών πλεονεκτημάτων που προβλέπονται για τους φορολογικούς κατοίκους της Ελλάδας, που συμβαδίζουν με την έννοια της φορολογικής κατοικίας, όπως αποτυπώνεται στο Πρότυπο της Σύμβασης Αποφυγής Διπλής Φορολογίας επί του εισοδήματος και του κεφαλαίου του ΟΟΣΑ, στις Συμβάσεις για την Αποφυγή της Διπλής Φορολογίας αλλά και σε ειδικότερες διατάξεις που περιλαμβάνονται σε πρωτόκολλα της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κριτήρια φορολογικής κατοικίας (άρθρο 4 ΚΦΕ)

• Ένα φυσικό πρόσωπο είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδας, εφόσον:
  α) έχει στην Ελλάδα τη μόνιμη ή κύρια κατοικία του ή τη συνήθη διαμονή του ή το κέντρο των ζωτικών του συμφερόντων, ήτοι τους προσωπικούς και οικονομικούς δεσμούς του ή
  β) είναι προξενικός, διπλωματικός ή δημόσιος λειτουργός παρόμοιου καθεστώτος ή δημόσιος υπάλληλος που έχει την ελληνική ιθαγένεια και υπηρετεί στην αλλοδαπή.
• Ένα φυσικό πρόσωπο που βρίσκεται στην Ελλάδα για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τις εκατόν ογδόντα τρεις (183) ημέρες, αθροιστικά, στη διάρκεια οποιασδήποτε δωδεκάμηνης περιόδου, είναι φορολογικός κάτοικος Ελλάδος από την πρώτη ημέρα παρουσίας του στην Ελλάδα. Τα προηγούμενα δεν εφαρμόζονται στην περίπτωση φυσικών προσώπων που βρίσκονται στην Ελλάδα αποκλειστικά για τουριστικούς, ιατρικούς, θεραπευτικούς ή παρόμοιους ιδιωτικούς σκοπούς και η παραμονή τους δεν υπερβαίνει τις τριακόσιες εξήντα πέντε (365) ημέρες, συμπεριλαμβανομένων και σύντομων διαστημάτων παραμονής στο εξωτερικό.